Lang verwacht, eindelijk gezien! Afgelopen donderdag bekeken we met z’n allen in een enigszins benevelde staat Quantum of Solace, de nieuwe James Bond. Gelukkig had de drank redelijk gevloeid, want er was wel wat alcohol nodig om de film uit te zitten. Quantum of Solace. Waar was die Solace? Quantum of Rubbish was misschien een betere titel geweest. Tuurlijk, als filmmaker kijk je misschien iets teveel met een kritisch oog naar een film, maar deze film slaat werkelijk op alle vlakken de plank mis.
Als moderne, niet truttige filmmakers houden we wel erg van snel gefilmde scènes en strakke montages, maar hier zaten zoveel razendsnelle scènes in die bijna met het blote oog niet meer te volgen waren. In de achtervolging tijdens de openingsscène werkte dat snelle wel heel goed. Maar dat kun je niet een hele film volhouden. Een beetje een mislukte versie van de laatste Bourne Ultimatum leek het wel. Bij tijd en wijle dacht ik: “Waar is James Bond uberhaupt?” Ik zie hem nauwelijks in beeld. Ik zie hem bijna alleen maar als schim. Ook vraag je je meteen af: “Door wie wordt Bond nu in het begin achterna gezeten?” En dan verlang je plotsklaps ineens terug naar Q, de laatste Bond-gadgets, de zin “My name is Bond, James Bond” en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Twee van ons vielen tijdens de film in slaap. Dat zegt toch wel heel veel. Jammer, want Casino Royale was echt te gek en een Bond-film voelt normaliter een beetje als een cadeautje waar je twee uur lang onderuit gezakt met een doos popcorn in je hand naar kan kijken. Hoe dan ook, voordat we naar Bond gingen zijn we eerst met heel Four Corners een hapje gaan eten in het centrum van Arnhem. Het is altijd leuk en bijzonder omdat we op die momenten echt iedereen bij elkaar hebben. Dertien doldwaze mensen met ieder hun eigen verhaal. Heerlijk gezellig ouwehoeren dus. We hebben ons al voorgenomen dat we dit snel weer eens dunnetjes gaan overdoen, maar zoeken dan echt een andere film uit.
Foto via
